مرا کسی نساخت ، خدا ساخت؛

نه آن چنان که « کسی می خواست »

که من کسی نداشتم.

کسم خدا بود. کس بی کسان.

او بود که مرا ساخت آن چنان که خودش خواست.

نه از من پرسید و نه از آن « من دیگر» م.

من یک گِلِ بی صاحب بودم.

مرا از روح خود در آن دمید.

و بر روی خاک و در زیر آفتاب ،

تنها رهایم کرد.

« مرا به خودم واگذاشت »

 

 

 

نوشته شده در پنج شنبه 87/11/3ساعت 2:18 صبحنوشته ی حسیبا دلنوشته همراهانم ( ) |